Ο ΟΦΗ στάθηκε πολύ καλά κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο,και αν οι παίκτες μας ήταν λίγο πιο προσεκτικοί στίς τελικές τους προσπάθειες,θα είχαμε πάρει την νίκη.Ευκαιρίες έχασαν και οι δυο ομάδες,με τους τερματοφύλακες να αρνούνται -σε τουλάχιστον δυο φάσεις ο καθένας-το γκόλ στούς αντίπαλους επιθετικούς.
Δοκάρι και ατυχία για τον Σίσιτς,δοκάρι και για την ΑΕΚ..Μοιρασμένα σχεδόν τα πάντα στο ΟΑΚΑ,αρα μάλλον δίκαια το μάτς πήγε στην ισοπαλία,αν και ο ΟΦΗ στο τέλος θα μπορούσε να φύγει νικητής.
Ακόμα και τα δυο γκόλ σημειώθηκαν με τον ίδιο τρόπο,με κεφαλιές.
Σκόρερ για τον ΟΦΗ ο Χόρχε Λόπεζ που για ακόμα ενα παιχνίδι,δείχνει τις δυνατότητες του σαν παίκτης.
Πιστεύω οτι ο Αναστόπουλος έπρεπε να ξεκινήσει την ομάδα όπως στο δεύτερο ημίχρονο,με επιθετικές και οχι αμυντικές βλέψεις.
Ο Βεζυρίδης ήταν απο τους "δημιουργούς" του θετικού αποτελέσματος και με αυτές τις εμφανίσεις του,δείχνει να μην φαίνεται καθόλου η απουσία του Κάρολ.
Πολύ καλά στάθηκε ολη η ομάδα,στο πρώτο κυρίως αμυντικά,και στο δεύτερο επιθετικά έδειξε πως δεν έχει ούτε να ζηλέψει,αλλά ούτε και να φοβηθεί τίποτα απο δω και μπρός,στον δρόμο για τα play-of,αλλά και στούς διπλούς αγώνες κυπέλλου με τον Ολυμπιακό.
Το είδαμε και αυτό…..!!!!!
Μιλάει ο Θεοδωρίδης για τον Ο.Φ.Η μας….!!!!!
Μιλάει για τον Ο.Φ.Η που είναι στους 4 του κυπέλλου Ελλάδος…!!!
Μιλάει για τον Ο.Φ.Η που είναι στην πρώτη 6αδα της SUPER LEAGUE…!!!!
E….Όχι!!!!
Ξέχασε τη συνέβη πριν από δύο χρόνια στο μεταξύ μας ματς??
Ξέχασε το πώς πήρε το παιχνίδι???
Ξέχασε τα επεισόδια που πήραν μέρος στα δημοσιογραφικά με τους Κρητικούς δημοσιογράφους να απειλούνται??
Ξέχασε το επεισόδιο που είχε ο εν λόγω κύριος με τον παίχτη της ομάδας μας τον Κωνσταντινιδη??
Ξέχασε τα ρεζιλίκια τα δικά του και της ομάδας του????
Ξέχασε το τι τραβήξαμε σαν ομάδα στην Β’Εθνική??
Κ.Θεοδωρίδη όταν θα μιλάς για τον ΟΦΗ μας, να πλένεις το στόμα σου διότι κάτι τύποι σαν και εσένα έχουν φέρει το ποδόσφαιρο σε αδιέξοδο και το έχουν πάει 100 χρόνια πίσω.
Ο ΟΦΗ ποτέ Δεν ήταν μέσα σε ΠΑΡΑΓΚΕΣ και ΚΟΥΜΠΑΡΙΕΣ και ΟΥΤΕ θα ΕΙΝΑΙ!!!!!
Ο ΟΦΗ δεν είναι η ομαδούλα σου…!!!!!!!
ΠΩΣ ΤΑ ΦΕΡΝΕΙ Η ΖΩΗ….!!!!
ΕΜΕΙΣ ΣΤΗΝ ΕΛΙΤ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΟΥ ΧΑΡΤΗ…!!!!
Εσείς στην αφάνεια!!!!
ΠΟΣΟ ΠΟΝΑΕΙ ΟΤΑΝ Ο Ο.Φ.Η ΝΙΚΑΕΙ ΚΑΘΑΡΑ……….
Υ.Γ
ΓΕΙΑ ΣΟΥ 3-0
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΟΜΑΔΟΥΛΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΙΣΚΟ ΤΙΣ Β΄ ΕΘΝΙΚΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΟΥΤΕ ΕΚΕΙ…….
Με χαρακτηριστική άνεση ο ΟΦΗ πήρε την πρόκριση στούς 4 του κυπέλου Ελλάδας,απέναντι στην ομάδα που του ΕΚΛΕΨΕ την άνοδο πρόπερσυ,με τους γνωστούς πληρωμένους διαιτητές και ολα τα...θεάρεστα του Ελληνικού ποδοσφαίρου.
Μια άνοδο που φυσικά οι Σερραίοι δεν ήξεραν τι να την κάνουν,αφού έπεσαν αμέσως ξανά,εκεί που είναι ο φυσικός τους χώρος.
Το κακό είναι πως "χρέωσαν" τον ΟΦΗ με περίπου 4 εκατομύρια ευρώ,καθώς με την ΚΛΟΠΗ της ανόδου,η Ομάδα μας ΥΠΟΧΡΕΩΘΗΚΕ απο τα "αφεντικά" και τους "νονούς" του ποδοσφαίρου για άλλη μια χρονιά στην Β κατηγορία.
Κάτι που πήγαν να επαναλάβουν και το καλοκαίρι που μας πέρασε,αλλά ο ΟΦΗ δεν "μασάει" απο κακοτοπιές!!
Τα γκόλ για τον ΟΦΗ,ο Ταυλαρίδης στο 15' ο Παπουλής στο 45' και ο Ζορμπάς έβαλε το κερασάκι στην τούρτα στο 89'.
Φυσικά δεν υπήρχε σύγκριση ανάμεσα στον ΟΦΗ και την ομάδα απο τις Σέρρες.Χαώδης η διαφορά μεταξύ των δυο ομάδων και ο ΟΦΗ αν αποφάζιζε να παίξει όπως πραγματικά μπορεί,θα μιλούσαμε για συντριβή.
Ο Νίκος Καζαντζάκης γεννήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1883 στο Ηράκλειο της Κρήτης, το οποίο εκείνη την εποχή αποτελούσε ακόμα μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο πατέρας του, Μιχάλης, ήταν έμπορος γεωργικών προϊόντων και καταγόταν από τους Βαρβάρους, όπου σήμερα βρίσκεται το Μουσείο Καζαντζάκη. Αφού ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές στην γενέτειρά του και τη Νάξο, εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1902 για να σπουδάσει νομικά.
Το 1906 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα ελληνικά γράμματα με το δοκίμιο «H Αρρώστια του Αιώνος» και το πρώτο του μυθιστόρημα «Όφις και Kρίνο». Το 1907 ξεκίνησε μεταπτυχιακές σπουδές στα νομικά, στο Παρίσι. Παράλληλα, παρακολούθησε τις διαλέξεις του υπαρξιστή φιλόσοφου Ανρί Μπερξόν και μελέτησε το έργο του Νίτσε. Και οι δύο αυτοί φιλόσοφοι άσκησαν τεράστια επίδραση πάνω του.
Το 1907 ξεκινά τη δημοσιογραφική του καριέρα και μυείται στον τεκτονισμό. Το 1909, με την επιστροφή του στην Ελλάδα, εκδίδει τη διδακτορική διατριβή του «Ο Φρειδερίκος Νίτσε εν τη Φιλοσοφία του Δικαίου και της Πολιτείας». Κερδίζει το ψωμί του από τις μεταφράσεις και συζεί με τη συμπατριώτισσά του διανοούμενη Γαλάτεια Αλεξίου. Συμμετέχει στην κίνηση για την ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου, της σημαντικότερης ομάδας πίεσης για την καθιέρωση της Δημοτικής.
Μέσω του σωματείου αυτού συνδέθηκε φιλικά το 1914, με τον ποιητή Άγγελο Σικελιανό. Μαζί ταξίδεψαν στο Άγιο Όρος, όπου διέμειναν περίπου σαράντα ημέρες, ενώ περιηγήθηκαν και σε πολλά ακόμα μέρη της Ελλάδας. Την περίοδο αυτή, ήρθε σε επαφή και με το έργο του Δάντη, τον οποίο ο ίδιος χαρακτηρίζει στα ημερολόγιά του ως έναν από τους δασκάλους του, μαζί με τον Όμηρο και τον Μπερξόν. Με τον Σικελιανό ονειρεύονται τη δημιουργία μιας νέας θρησκείας.
Τον Οκτώβριο του 1916 πραγματοποιεί το πρώτο του επιχειρηματικό βήμα. Ταξιδεύει στη Θεσσαλονίκη για να υπογράψει ένα συμβόλαιο για την αποκομιδή ξυλείας από το Άγιο Όρος. Τον επόμενο χρόνο προσπαθεί να εκμεταλλευτεί ένα λιγνιτωρυχείο στην Πελοπόννησο και προσλαμβάνει έναν εργάτη ονόματι Γιώργη Ζορμπά. Οι εμπειρίες αυτές θα μετουσιωθούν αργότερα στο μυθιστόρημα «Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», που αναφέρεται στη φιλία ενός διανοούμενου μ' έναν πρωτόγονο λαϊκό άνθρωπο, γεμάτο όρεξη για ζωή. Ο χαρακτήρας του Ζορμπά είναι η προσωποποίηση της μπερξονικής ιδέας της «ζωικής ορμής». Το 1918 γνωρίζει και συνδέεται αισθηματικά με την Έλλη Λαμπρίδου.
Από τα νεανικά του χρόνια ο νους του Καζαντζάκη είναι ανήσυχος, η ψυχή του βασανίζεται από αγωνίες και από προβλήματα θεμελιακά, μια αγωνία μεταφυσική και υπαρξιακή, όπως τονίζουν οι μελετητές του έργου του. Ανησυχίες θρησκευτικές τυραννούν τον άπιστο αυτό νιτσεϊστή. Ιδιαίτερα η μορφή του Χριστού –«αυτή η ένωση, η τόσο μυστηριώδης και τόσο πραγματική του ανθρώπου και του Θεού», όπως γράφει σ' ένα γράμμα του– τον παρακολουθεί σαν έμμονη ιδέα από τα νεανικά του χρόνια ως το τέλος της ζωής του.
Σε ένα διάλειμμα της συγγραφικής δραστηριότητας του Καζαντζάκη, ο Ελευθέριος Βενιζέλος τον διορίζει το 1919 Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Περιθάλψεως, έχοντας ως αποστολή τον επαναπατρισμό Ελλήνων από την περιοχή του Καυκάσου. Οι εμπειρίες αυτές αξιοποιούνται πολύ αργότερα στο μυθιστόρημα «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», με θέμα την αναπαράσταση των Παθών του Χριστού, σ' ένα ελληνικό χωριό της Ανατολής. Τον επόμενο χρόνο, μετά την ήττα του κόμματος των Φιλελευθέρων, ο Καζαντζάκης αποχώρησε από το Υπουργείο Περιθάλψεως και πραγματοποίησε αρκετά ταξίδια στην Ευρώπη, ξεκινώντας τη δική του Οδύσσεια σε όλο τον κόσμο.
Το 1922 επισκέφτηκε τη Βιέννη, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Φρόυντ και τον Βουδισμό. Επισκέφτηκε, ακόμα, τη Γερμανία, ενώ το 1924 έμεινε για τρεις μήνες στην Ιταλία. Στο Βερολίνο, ο Καζαντζάκης μυήθηκε στις κομμουνιστικές ιδέες κι έγινε θαυμαστής του Λένιν. Ποτέ, όμως, δεν έγινε πιστός κομουνιστής. Την εποχή εκείνη τα εθνικιστικά του ιδεώδη αντικαταστάθηκαν από μια πιο διεθνιστική ιδεολογία.
Την περίοδο 1923-1926 πραγματοποίησε, επίσης, αρκετά δημοσιογραφικά ταξίδια στη Σοβιετική Ένωση, στην Παλαιστίνη, στην Κύπρο και στην Ισπανία, όπου του παραχώρησε συνέντευξη ο δικτάτορας Πρίμο ντε Ριβέρα. Εργάστηκε ως ανταποκριτής των εφημερίδων «Ελεύθερος Λόγος» και «Καθημερινή». Το 1924 γνώρισε την Ελένη Σαμίου και το 1926 χώρισε τη γυναίκα του Γαλάτεια.
Το Μάιο του 1927 απομονώθηκε στην Αίγινα, με σκοπό την ολοκλήρωση του πιο φιλόδοξου έργου του, της «Οδύσσειας». Τον ίδιο χρόνο ξεκίνησε την ανθολογία των ταξιδιωτικών του άρθρων για την έκδοση του πρώτου τόμου («Ταξιδεύοντας») , ενώ το περιοδικό του Δημήτρη Γληνού «Αναγέννηση» δημοσίευσε το φιλοσοφικό του έργο «Ασκητική», ένα από τα σημαντικότερα κείμενα του Καζαντζάκη, στο οποίο εκφράζει τη μεταφυσική πίστη του. Ο ίδιος θεωρούσε την «Ασκητική» ως το σπόρο για όλο το κατοπινό έργο του.
Στις 11 Ιανουαρίου 1928 μιλά στην Αθήνα με θέμα τη Σοβιετική Ένωση, μαζί με τον φίλο του συγγραφέα Παναίτ Ιστράτι, εξυμνώντας το σοβιετικό μοντέλο. Για την οργάνωση αυτής της ομιλίας στο θέατρο «Αλάμπρα», η οποία κατέληξε σε μία ανοιχτή διαδήλωση, τόσο ο Καζαντζάκης όσο και ο συνδιοργανωτής Δημήτριος Γληνός διώχθηκαν δικαστικά, ωστόσο η δίκη τους τελικά δεν πραγματοποιήθηκε, ο δε Ιστράτι απειλήθηκε με απέλαση. Tον Aπρίλιο, ο Kαζαντζάκης ξαναβρέθηκε στη Ρωσία, όπου ολοκλήρωσε ένα κινηματογραφικό σενάριο με θέμα τη Ρωσική Επανάσταση.
Το Μάιο του 1929 απομονώθηκε σε ένα αγρόκτημα της Tσεχοσλοβακίας, όπου ολοκλήρωσε στα γαλλικά, τα μυθιστορήματα «Toda-Raba» και «Kapetan Elia», προάγγελο του «Καπετάν Μιχάλη». Τα έργα αυτά εντάσσονταν στην προσπάθεια του Καζαντζάκη να καταξιωθεί διεθνώς ως συγγραφέας. Η γαλλική έκδοση του μυθιστορήματος «Toda-Raba» κυκλοφόρησε με το ψευδώνυμο Νικολάι Καζάν.
Το 1931 επέστρεψε στην Ελλάδα κι εγκαταστάθηκε εκ νέου στην Αίγινα, όπου ανέλαβε τη συγγραφή ενός Γαλλοελληνικού λεξικού για βιοποριστικούς λόγους. Μετέφρασε, ακόμα, τη «Θεία Κωμωδία» του Δάντη κι έγραψε ένα μέρος των ωδών που αργότερα ενσωματώθηκαν στις «Τερτσίνες» (1960). Το 1935 πραγματοποίησε ταξίδι στην Ιαπωνία και την Kίνα, εμπλουτίζοντας τα ταξιδιωτικά του κείμενα, ενώ ως απεσταλμένος της «Καθημερινής» κάλυψε τον Ισπανικό Εμφύλιο (1936).
Το 1938 ολοκλήρωσε την «Οδύσσεια», ένα επικό ποίημα στα πρότυπα της ομηρικής «Οδύσσειας», αποτελούμενο από συνολικά 33.333 στίχους και 24 ραψωδίες. Για το έργο αυτό, ο Καζαντζάκης εργαζόταν για δεκατρία χρόνια και πριν από την τελική του μορφή, προηγήθηκαν οκτώ αναθεωρημένες γραφές. Το ποίημα ξεκινά από την επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη και αποτελεί μια νέα περιπλάνηση του ανικανοποίητου ήρωα, που προσπαθεί να κατακτήσει την «πλέρια λευτεριά». Ο Καζαντζάκης θέλησε να γράψει το έπος του σύγχρονου ανθρώπου, γι' αυτό θεωρούσε την «Οδύσσεια» ως το σπουδαιότερο έργο του.
Το ίδιο διάστημα, πλήθος κειμένων του δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες ή περιοδικά, ενώ γράφει στα γαλλικά το μυθιστόρημά του «Le Jardin des Rochers» («Ο Βραχόκηπος»), αντλώντας στοιχεία από τις πρόσφατες εμπειρίες του από την Άπω Ανατολή.
Τα χρόνια της ωριμότητας
Κατά την περίοδο της κατοχής, ο Καζαντζάκης παρέμεινε στην Αίγινα και συνεργάστηκε με τον Ιωάννη Κακριδή για τη μετάφραση της ομηρικής «Ιλιάδας». Μετά την αποχώρηση των Γερμανών, δραστηριοποιήθηκε έντονα στην ελληνική πολιτική ζωή. Διετέλεσε πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Εργατικής Κίνησης, ενώ ανέλαβε υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου στην κυβέρνησης του Σοφούλη, από τις 26 Νοεμβρίου του 1945 έως τις 11 Ιανουαρίου του 1946. Το Νοέμβριο του 1945 παντρεύεται την πιστή του σύντροφο Ελένη Σαμίου.
Το 1946, η Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών πρότεινε τον Kαζαντζάκη μαζί με τον Σικελιανό για το Βραβείο Nόμπελ. Η υποψηφιότητά του, όμως, πολεμήθηκε από συντηρητικούς και αντιδραστικούς πολιτικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους. Τον επόμενο χρόνο διορίστηκε στην UNESCO, αναλαμβάνοντας ως αποστολή την προώθηση μεταφράσεων κλασικών λογοτεχνικών έργων, με απώτερο στόχο τη γεφύρωση των διαφορετικών πολιτισμών.
Παραιτήθηκε, τελικά, το 1948, προκειμένου να αφοσιωθεί στο λογοτεχνικό του έργο. Για το σκοπό αυτό εγκαταστάθηκε στην Αντίμπ, όπου τα επόμενα χρόνια ακολούθησε μία ιδιαίτερα παραγωγική περίοδος, κατά την οποία δημιούργησε τις μεγάλες μυθιστορηματικές του συνθέσεις.
Το 1952 προσβλήθηκε από μία μόλυνση στο μάτι, γεγονός που τον υποχρέωσε να νοσηλευτεί αρχικά στην Ολλανδία και αργότερα στο Παρίσι, ωστόσο τελικά έχασε την όρασή του από το δεξί μάτι. Ενώ ο Καζαντζάκης είχε επιστρέψει στην Αντίμπ, στην Ελλάδα η Ορθόδοξη Εκκλησία επιχειρούσε τη δίωξή του. Κατηγορήθηκε ως ιερόσυλος, με βάση αποσπάσματα του «Kαπετάν Mιχάλη» (αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα για το Ηράκλειο της παιδικής του ηλικίας) και του «Τελευταίου Πειρασμού» (μυθιστόρημα με πρωταγωνιστή τον Χριστό, που παλεύει μεταξύ της θείας και ανθρώπινης Φύσης του), που δεν είχε ακόμη κυκλοφορήσει στην Ελλάδα.
Ο ίδιος ο Καζαντζάκης, απαντώντας στις απειλές της Εκκλησίας για τον αφορισμό του, έγραψε σε επιστολή του: «Μου δώσατε μια κατάρα, Άγιοι Πατέρες, σας δίνω κι εγώ μια ευχή: σας εύχομαι να 'ναι η συνείδησή σας τόσο καθαρή, όσο είναι η δική μου και να 'στε τόσο ηθικοί και θρήσκοι όσο είμαι εγώ». Τελικά, η Εκκλησία της Ελλάδος δεν τόλμησε να προχωρήσει στον αφορισμό του Νίκου Καζαντζάκη, καθώς ήταν αντίθετος σε κάτι τέτοιο ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας.
Ο «Τελευταίος Πειρασμός» συμπεριλήφθηκε στον Κατάλογο των Απαγορευμένων Βιβλίων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, το καταργηθέν πλέον Index Librorum Prohibitorum. Ο Καζαντζάκης απέστειλε τότε τηλεγράφημα στην Επιτροπή του Index, με τη φράση του χριστιανού απολογητού Τερτυλλιανού «Ad tuum, Domine, tribunal apello», δηλαδή «στο Δικαστήριό σου, Κύριε, κάνω έφεση».
Στις αρχές του 1954 δημοσιεύτηκε στη Γαλλία το μυθιστόρημά του «Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά», που ανακηρύχθηκε το καλύτερο ξένο βιβλίο εκείνης της χρονιάς. Το 1955 ανέλαβε μαζί με τον Κακριδή την έκδοση της μετάφρασης της Ιλιάδας, με προσωπικά τους έξοδα, ενώ την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε τελικά στην Ελλάδα ο «Τελευταίος Πειρασμός». Τη χρονιά αυτή αρχίζει να γράφει στο Λουγκάνο της Ελβετίας το έργο του «Αναφορά στον Γκρέκο», την πνευματική του αυτοβιογραφία.
Έπειτα από ένα δεύτερο ταξίδι στην Κίνα, προσκεκλημένος της κινεζικής κυβέρνησης, επέστρεψε με κλονισμένη την υγεία του και νοσηλεύτηκε στην Κοπεγχάγη και το Φράιμπουργκ. Πέθανε στις 26 Οκτωβρίου του 1957, σε ηλικία 74 ετών. Η σορός του μεταφέρθηκε στην Αθήνα, αλλά η Εκκλησία της Ελλάδας αρνήθηκε να την εκθέσει σε προσκύνημα. Η σορός του μεταφέρθηκε και εκτέθηκε στον μητροπολιτικό ναό του Ηρακλείου, χωρίς εκκλησιαστική τελετή. Οι συμπατριώτες του τον τίμησαν ιδιαιτέρως και τον έθαψαν σ' ένα προμαχώνα των βενετσιάνικων τειχών του Ηρακλείου. Στον τάφο του, χαράχθηκε η επιγραφή: «Δεν ελπίζω τίποτα. Δεν φοβούμαι τίποτα. Είμαι ελεύθερος».
The Bulgarian folk singer Stefka Sabotinova has died at the age of 80.
She was a member of the choir of Hristo Kutev Ensemble and of the Mystery of the Bulgarian Voices female vocal choir for years.
Stefka Sabotinova was born in Thrace, Bulgaria's large southern plain. Her native village Rozov Kladenets (Rose Well) is no longer there -- it lies at the bottom of a huge dam. The signer however, often revisits the sweet memories of its beautiful nature. She calls that lost place, a Paradise, surviving today in folk songs only. Most of her songs Stefka learned from her grandmother. Her granny had in fact borrowed some of them from a once famous local singer who had migrated to Bulgaria from Greece. With this priceless musical capital Stefka Sabotinova ran for a place in the prestigious state folk song and dance ensemble Fillip Koutev. Back in 1954 when she was just 21, her original song selection and magnificent voice did impress the selection panel. She was immediately selected, and composer Fillip Koutev arranged some of the songs she brought. They are still part of the ensemble's programs though its one-time soloist.
I have often told you stories
About the way
I lived the life of a drifter
Waiting for the day
When I'd take your hand
And sing you songs
Then maybe you would say
Come lay with me love me
And I would surely stay
But I feel I'm growing older
And the songs that I have sung
Echo in the distance
Like the sound
Of a windmill goin' 'round
I guess I'll always be...
A soldier of fortune
Many times I've been a traveler
I looked for something new
In days of old
When nights were cold
I wandered without you
But those days I thought my eyes
Had seen you standing near
Though blindness is confusing
It shows that you're not here
Now I feel I'm growing older
And the songs that I have sung
Echo in the distance
Like the sound
Of a windmill goin' 'round
I guess I'll always be...
A soldier of fortune
Yes, I can hear the sound
Of a windmill goin' 'round
I guess I'll always be
A soldier of fortune
Δεν έχει ξανασυμβεί αυτό που γίνεται φέτος με τον ΟΦΗ. Ακόμα κι αν η ομάδα της Κρήτης χάσει όλα τα ματς μέχρι το τέλος, η πορεία της θα καταγραφεί ως κάτι μοναδικό.
Δεν είναι μόνο τα χρέη ή η οικονομική αβεβαιότητα που κάνουν τη φετινή σεζόν της ηρωική – ομάδες με οικονομικά προβλήματα έχουν εμφανιστεί πολλές φορές στην Ελλάδα. Όμως ποτέ καμία δεν ξεκίνησε ένα πρωτάθλημα χωρίς να ξέρει, ένα μήνα πριν αυτό ξεκινήσει, αν θα έχει δικαίωμα συμμετοχής. Ποτέ καμία δεν πήρε την άνοδο στη Σούπερ Λίγκα παίζοντας μπάλα τον Αύγουστο. Ποτέ καμία δεν έχασε τον Ιανουάριο τρεις βασικούς (τον Κάρολ, τον Μπουλούτ και τον Σουμπίνιο), και χωρίς να τους αντικαταστήσει, παρέμεινε εξίσου αξιόμαχη.
Ευλογία
Τον εφετινό ΟΦΗ τον ακολουθεί μια ευλογία, μια πρόνοια. Σίγουρα ο Μαχλάς και ο Αναστόπουλος που τον έφτιαξαν το καλοκαίρι, ως άνθρωποι του ποδοσφαίρου, είχαν την ικανότητα καλών επιλογών, όμως αμφιβάλω αν κι αυτοί έχουν απάντηση σε ό,τι μαγικό συμβαίνει: τα θαύματα άλλωστε δεν εξηγούνται. Ο Κάρολ ήρθε άνεργος και σκουριασμένος κι αναστήθηκε. Ο Ταυλαρίδης κάνει σεζόν που θα πρεπε να τον οδηγήσει στην Εθνική, ενώ πέρυσι ήταν μια από τις χειρότερες μεταγραφές της ΑΕΛ. Ο Μάντζιος ωρίμασε κι έγινε ηγέτης. Ο Σίσιτς σοβαρεύτηκε εντελώς ξαφνικά. Ο Κάλαϊτζιτς και ο Βερόν ταίριαξαν μαγικά και απόλυτα. Ο Σουμπίνιο έφυγε έχοντας εντυπωσιάσει και ο Λόπες που πήρε τη θέση του παίζει καλύτερα! Ο Παπουλής είναι ο πιο βελτιωμένος Ελληνας ποδοσφαιριστής. Ο Γεωργίου και ο Μπούρμπος μοιάζουν πιτσιρικάδες που ξεκινάνε καριέρα. Η χημεία όλων είναι τόσο εντυπωσιακή που νομίζεις πως παίζουν χρόνια μαζί –η ομάδα είναι γεμάτη από σκληρά παιδιά, κομάντο που δίνουν αγώνα επιβίωσης. Κάθε ματς είναι ένα έπος, κάθε νίκη ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα.
Μεταφυσικό
Αναζητώ την εξήγηση του θαύματος στο μεταφυσικό: ο ΟΦΗ είναι «ο θρίαμβος του καλού», η απόδειξη ότι ο τίμιος αγώνας ανταμείβεται. Ο κόσμος του ΟΦΗ έδωσε έναν σκληρό αγώνα πριν τέσσερα χρόνια για την ανεξαρτησία και τη λευτεριά του. Σε μια χώρα που τέτοιες εκφράσεις είναι πληθωριστικές, στην περίπτωση του ΟΦΗ ίσα που περιγράφουν το τι συνέβη: ο κόσμος πλήρωσε τη στάση του, βλέποντας την ομάδα να πέφτει κατηγορία προδομένη από απατεώνες που τη χρεοκόπησαν και να κολλάει στην κόλαση της Β' Εθνικής κυνηγημένη από διαιτητές που δεν τη σεβάστηκαν. Η επιστροφή στη Σούπερ Λίγκα ήταν επιβράβευση μιας πίστης, αλλά η πίστη του κόσμου στον ΟΦΗ ήταν τόσο μεγάλη που μόνο ένα αληθινό θαύμα θα τη δικαίωνε πλήρως. Η εφετινή ομάδα είναι το θαύμα αυτής της πίστης, μια ομάδα καθ' εικόνα και ομοίωση του κόσμου: τσαμπουκαλεμένη, αδάμαστη, μοναδική. Και κυρίως περήφανη κι αξιοπρεπής.
Κρίση
Δεν ξέρω πόσα ακριβώς είναι τα χρέη του ΟΦΗ και πόσα χρήματα χρειάζονται. Δεν μπορώ όμως να πιστέψω πως σε ολόκληρη Κρήτη δεν υπάρχουν δέκα - είκοσι επιχειρηματίες να αναγνωρίσουν το θαύμα και να κάνουν στην ομάδα μια ταμειακή διευκόλυνση. Δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτό το μοναδικό, αξιοζήλευτο, γιγάντιο πρωτάθλημα που κάνει αυτή η ομάδα, δεν συγκινεί όσους αποδεδειγμένα μπορούν να τη βοηθήσουν. Δεν γίνεται αυτός ο μοναδικός τιτάνιος αγώνας να μην προκαλεί θέληση για συμμετοχή. Δεν μπορεί στην Κρήτη που ξέρω και αγαπώ να μην υπάρχουν δέκα επιχειρηματίες που να εκτιμήσουν αυτό το χρονικό των αξιολάτρευτων θριάμβων που σώζει από μόνο του την ψυχή του πρωταθλήματός μας. Το ξέρω ότι υπάρχει κρίση – όμως κρίση σημαίνει και στιγμή και διαδικασία απόφασης. Πάρτε απόφαση να τον βοηθήσετε- το αξίζει.
Ολοι
Στο ΟΦΗ έπαιξαν μεγάλοι παίκτες –κάποιοι πολύ καλύτεροι από τους τωρινούς. Εύχομαι μελλοντικά να φορέσουν τη φανέλα του κι άλλοι ακόμα καλύτεροι. Ομως το θαύμα της εφετινής του ομάδας θα μείνει μοναδικό: ο εφετινός ΟΦΗ θα είναι ένα σημείο αναφοράς στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, η τεράστια απόδειξη πως όλα γίνονται. Η ιστορία θα γράψει πως με στρατηγό στον πάγκο τον Νίκο Αναστόπουλο, έναν τρελό που αναλαμβάνει επικίνδυνες αποστολές για να σκηνοθετήσει θαύματα, είκοσι παίκτες με μόνο όπλο τον ιδρώτα προσθέσανε στο λεξικό του ελληνικού ποδοσφαίρου ερμηνείες σε σχεδόν χαμένες αξίες που λέγονται ηρωισμός, υπερηφάνεια κι αξιοπρέπεια. Είμαστε όλοι ΟΦΗ: σώστε τον.
Αντώνης Καρπετόπουλος.
Και ολα αυτά απο έναν άνθρωπο που δεν είναι Κρητικός,αλλά φαίνεται να αγαπάει τον ΟΦΗ περισσότερο απο κάποιους Κρητικούς επιχειρηματίες,που το μόνο που κάνουν είναι,η να σφυρίζουν αδιάφορα,η να πηγαίνουν με τις "μεγάλες" ομάδες σαν γνήσιοι γενίτσαροι.
Αλλά ο ΟΦΗ δεν πρόκειται να χαθεί.Ο ΟΦΗ είναι γεννημένος νικητής σαν γνήσιος Κρητικός που είναι.Και υπάρχουμε εμείς..οι χιλιάδες οπαδοί και υποστηρικτές του που δεν ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΝΑ ΧΑΘΕΙ!!
Ενα γκόλ απο τον Παπουλή στο 9ο λεπτό ήταν αρκετό για να συνεχίσει ο ΟΦΗ το νικηφόρο του σερί και να εδραιωθεί στην πέμπτη θέση της βαθμολογίας με...Ευρωπαικές βλέψεις.
Μπορεί ο Εργοτέλης να είχε την κατοχή της μπάλας,και παραπάνω σούτ στην εστία μας,αλλά δεν είχε προφανώς το...τσαγανό του ΟΦΗ.
Παρά τις ελείψεις και παρά τις..αναγκαστικές μεταγραφές και αποχωρήσεις λόγω του οικονομικού προβλήματος,ο ΟΦΗ δείχνει για ακόμα μια φορά πως είναι οι Μεγάλες Ομάδες.
Ο κόσμος του ΟΦΗ μετέτρεψε το Παγκρήτιο σε Γεντί Κουλέ και γλέντησε μαζί με τους παίκτες την νίκη.
Επόμενος σταθμός το μάτς με τον ΠΑΟΚ,και ο ΟΦΗ έχει ολα αυτά που χρειάζονται για να συνεχίσει την νικηφόρα πορεία του στο πρωτάθλημα.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά τι σκοπούς εξυπηρετεί αυτή η κίνηση των Ανώνυμων..Το οτι λένε σωστά πράγματα είναι γεγονός..Αλλά απο την άλλη,με ολα αυτά που έχουν συμβεί στην δύσμοιρη χώρα μας τα τελευταία χρόνια,ποτέ δεν ξέρεις τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο..
